هنرمندان تئاتر خیابانی دست به تولیدات تازه بزنند

به گزارش ایران تئاتر، بیست‌وهشتمین جشنواره تئاتر منطقه‌ای کشور در استان‌های فارس (پارس)، خراسان رضوی (خاوران) و سمنان (راه ابریشم) ، آذربایجان شرقی (سهند) از پنجم تا بیستم دی در چهار مرحله برگزار شد.
محمدعلی (بهمن) صادق حسنی داور بخش خیابانی جشنواره تئاتر منطقه ای راه ابریشم، در مورد افزودن بخش خیابانی به جشنواره تئاتر منطقه‌ای می‌گوید: «به نظر من بهتر است هنرمندان نمایش خیابانی با تولیدات تازه در جشنواره‌ها شرکت کنند. یعنی آثاری را تولید کنند و به جشنواره بیاورند که قبلاً در هیچ جشنواره‌ای شرکت نکرده باشد، دقیقاً مثل بخش صحنه‌ای که نمایش‌هایی که در جشنواره‌های دیگر شرکت کرده‌اند نمی‌توانند بیایند و در جشنواره‌های استانی هم آثاری که از اول سال تا زمان جشنواره تولید شده‌اند، می‌توانند شرکت کنند.»

او با اشاره به اینکه تئاتر خیابانی باید در سطح شهر اجرا شود ادامه می‌دهد: «در جشنواره‌ها نباید نمایش‌های خیابانی در یک فضای بسته اجرا شوند، تئاتر خیابانی عملاً ذاتش چیز دیگری است. وقتی در سطح شهر اجرا شود، همه این فرصت را پیدا می‌کنند که نمایش خیابانی را ببینند و بشناسند و این در ایجاد شور و نشاط و هیجان جامعه و حتی چرخه اقتصادی بسیار تأثیر می‌گذارد.»

صادق حسنی می‌افزاید: « تماشاگران وقتی که نمایش خیابانی را بشناسد، دیگر خودشان مطالبه می‌کنند، به عنوان مثال هنگام برپایی جشنواره لاهیجان، هم‌زمان در ۱۰ نقطه شهر نمایش اجرا می‌شود و کل شهر رنگ و بوی تئاتر می‌گیرد و یا در مریوان مردمش از پیر و جوان با لباس کردی ساعت‌ها منتظر می‌مانند تا تئاتر تماشا کنند و تشویق می‌کنند و اگر هم نمایش خوب نباشد عکس العمل نشان می‌دهند.»

محمدعلی صادق حسنی که جزء اولین نسل تئاتر خیابانی در ایران است می‌گوید: «وقتی نمایش خیابانی تأثیرگذار باشد و حرفی برای گفتن داشته باشد، مردم استقبال می‌کنند، به عنوان مثال من روز اختتامیه جشنواره فجر، بیست و سه بار پشت سر هم یک نمایش را بدون توقف اجرا کردم، چون تماشاگر درخواست می‌کرد. در آخر هم محمود فرهنگ آمد ما را برد برای شرکت در مراسم که حتی فرصت نکردیم لباس عوض کنیم.»

او با اشاره به اینکه در ایران از سال‌ها قبل نمایش خیابانی وجود داشته است می‌گوید:« مردم ما با نمایش خیابانی بیگانه نیستند، در گذشته معرکه، سیاه بازی و پهلوان بازی را داشتیم که همه در فضای باز اجرا می‌شد و نمایش خیابانی بود و ما نمایش خیابانی را با نمایش ایرانی‌مان به نوعی قاتی کرده‌ایم. و هنرمندان تئاتر خیابانی ما باید سراغ سوژه های نو بروند، هزاران موضوع در بحث آسیب‌های اجتماعی وجود دارد که می‌توان به آن‌ها پرداخت.»

این هنرمند پیشکسوت، حلقه گم شده تئاتر خیابانی را دغدغه نان می‌داند و توضیح می‌دهد: «تئاترهای خیابانی که در اجرا‌های عموم شان حمایت مالی نمی‌شوند، دغدغه نان دارند و به همین دلیل ناخوداگاه به جشنواره‌ها هم آسیب می‌رسانند؛ چون وقتی گروهی جشنواره‌زده بشود و هر روز با یک نمایش تکراری از این جشنواره به آن جشنواره برود، فرصتی ندارند که‌ ایده پردازی کنند. البته من در مسئولیتی که دارم، تلاش می‌کنم از گروه‌های خیابانی و صحنه‌ای به یک اندازه حمایت کنم و در بحث اعزام به جشنواره‌ها و جوایز تفاوتی قائل نشوم، اما برای گروه های خیابانی هم باید فرصت اجرای عمومی با حمایت مالی ایجاد شود.»

او می‌افزاید: «با برنامه‌ریزی درست و همراهی آدم‌های صاحب‌اندیشه و فکر در حوزه تئاتر خیابانی و بدون شعار زدگی می‌توان از این گونه نمایشی استفاده تبلیغاتی صحیح کرد. مثل اتفاقی که در جشنواره فرش افتاد.»

این هنرمند، تأثیرگذاری نمایش خیابانی را بسیار عمیق ارزیابی می‌کند و توضیح می‌دهد: «می‌توانیم با تئاتر خیابانی فرهنگ و دانش را به دورترین نقاط ببریم، مثلاً شناخت محیط زیست و منابع طبیعی و هر دانش دیگری که می‌توان به یک روستایی در دورترین نقاط منتقل کرد. کسی که منتظر تماشا نیست و مثلاً جلوی قهوه خانه نشسته ناگهان با یک رویداد نمایشی مواجه می‌شود که برایش جذاب و است و در خاطرش می‌ماند و این می‌تواند بیشترین تأثیر را داشته باشد.»
صادق حسنی اجرا‌های خیابانی را ویترین جشنواره تئاتر فجر می‌داند و می‌گوید: «بخش عمده‌ای از شور و هیجان و استقبال مردمی جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر را تئاتر خیابانی به دوش می‌کشد ولی کاش امسال مسئولین بیشتری به تماشا بیایند.»